'Hoezo ineens verlies en rouw?'
Deze vraag werd mij gesteld nadat Inge en ik de workshop hadden gepubliceerd op facebook.
Inge - Bloementroost Zeeland - wilde graag een workshop voor nabestaanden geven.
Zij vroeg mij voor de begeleiding.
Het is fijn om samen iets op te zetten.
Toch wilde ik eerst een andere middag afwachten.
Deze middag stond al gepland. Dit keer geen bloemen, want ik ben geen bloemist. De intentie was om na het ophalen van de herinneringen en delen van verhalen, te schilderen.
Het was bijzonder om, ondanks de muziek op de achtergrond, zo nu en dan de stilte en enkel de kwasten op het canvas te horen.
Er kwamen hele persoonlijke werkstukken uit voort.
Zie de recensie bij 'workshop'.
Waardevol
Het was zo een waardevolle middag, dat ik ronduit
'Ja!' kon antwoorden op de vraag van Inge.
Zodoende rolde deze workshop er uit.
Wil je graag meedoen, maar vind je het spannend?
Dat kan ik me voorstellen.
Bang voor rollende tranen? Daar hoef je je niet voor te schamen. Het hoort er bij.
Als je echt een 'Ja' voelt, laat die spanning je dan niet tegenhouden.
Terug naar workshop
'Ineens zomaar rouw en verlies?'
Nee hoor, ik doe dit niet 'zomaar ineens'. Ik weet ik waar ik het over heb.
Naast mijn opleiding heb ik me extra verdiept middels scholing in het thema 'Integrale verlies en rouw verwerking'. Ook heb ik jaren als vrijwilliger gewerkt in een hospice en net als de meesten van ons heb ik ook zelf verlies ervaren.
Aardige meisjes en rouw
Herken jij jezelf in het 'aardige meisje'?
Dan herken je het waarschijnlijk wel dat jij ook bij verlies voor de ander gaat zorgen.
Van alles gaat regelen. Ook al voel je je nog zo moe, je wilt de ander bijstaan en ontzorgen. Tenslotte hebben zij het al moeilijk genoeg.
Alsof jouw verdriet minder belangrijk is.
Bijvoorbeeld:
Heb je een collega verloren die je nauw aan het hart lag, dan zet jij je verdriet opzij.
Je bent tenslotte geen familie. Pas als je alleen bent, dan komt het naar boven. Dan mag het.
Op het werk wordt er na een poosje nog weinig over gesproken. "Het leven gaat door'.
Een broer of zus verloren?
Er wordt van alles aan jou gevraagd om te doen of te regelen. Ze zijn niet anders van jou gewend.
Voor je ouders de partner of de kinderen is het veel erger. Dus jij zet je verdriet opzij en gaat in de doe-modus.
Maar ook jij hebt verdriet bij verlies.
Rouw gaat in je lijf zitten.
Dat maakt dat je je zo vermoeid voelt. Geef het aandacht die het verdient.
Ook voor jou, of misschien wel juist voor jou, kan een workshop als deze waardevol zijn.
Nu eens even tijd voor jou.
Gun het jezelf.